Mars mánuður með öllu tilheyrandi!

Jaá ég held að það sé komin tími á eitt stykki blogg kannski bara. Uppá síðkastið hef ég ekki haft neinn tíma til þess að blogga því það hefur bara verið virkilega mikið að gera. En eins og ég segi ykkur í held ég hverju einasta bloggi, þá er tíminn alveg ótrúlega fljótur að líða. Í dag eru akkurat 9 mánuðir síðan að ég lagði af stað í þetta ævintýri og einungis 3 mánuðir eftir af því. Dagarnir sem ég á eftir hérna fara ört fækkandi og er dagafjöldinn kominn niður fyrir hundra og gott betur en það jáá.. á ég bara 89 daga eftir hérna.

Mér hlakkar alveg virkilega mikið til að koma heim og ég get bara eiginlega ekki beðið eftir því. Eeeen á sama tíma langar mig ekki að fara. Tilfinningin er virkilega skrýtin og erfitt að lýsa henni. Því ég veit að þegar ég fer heim er þetta ævintýri búið. Ég þarf þá að segja bless við nýja lífið mitt hérna, nýju fjölskylduna, vinina og nýja „heimalandið“.  En allt gaman tekur víst einhvern tíman enda. Það er bara svoleiðis, svo markmiðið er að njóta tímanns sem ég á eftir hérna.

En að allt öðru. Skólinn gegnur bara sinn vanagang. Ekkert nýtt hægt að segja um hann held ég. Bara að ég er virkilega heppin með bekkinn minn því þau eru öll alveg æðisleg.

Bekkurinn minn.

Í byrjun mars gerði ég voðalega lítið annað en að vera bara heima. En svo föstudaginn 15 mars var komið að því sem ég var búin að vera bæði spennt og stressuð fyrir. Að fara til orang asli fjölskyldu í 2 vikur. En Orang asli eru semsagt eins og frumbyggjar Malasíu. Þeir voru fyrsta fólkið sem bjó í landinu áður en allt malajíska, indverska og kínverska fólkið kom hingað. En þegar að þau öll komu flúðu orang asli inní skóg og hafa búið þar síðan. Sem segiru ykkur bara eitt. Ég var að fara að búa inní skóg í 2 vikur, án símasambands, netsambands, sturtu, klósetts og bara jáá.. án alls sem að maður er vanur að hafa í sínu dags daglega lífi!

Við vorum 6 skiptinemar saman í einu þorpi, og þegar við komum þangað var allt dimmt og frekar drungalegt og langaði ekkert okkar að vera þarna. Vorum bara öll ákveðin í því að vilja fara heim. En það var bara ekkert í boði, svo við héldum af stað, öll í sína fjölskyldu. Ég var samt heppin því að það var önnur stelpa frá Frakklandi sem að var í sömu fjölskyldu og ég svo ég var ekki alveg ein.
En þegar við komum  svo í húsið sem við áttum að vera í brá okkur ekkert smá mikið. Við íslendingar myndum sko ekki kalla þetta hús fyrir 5 aura. Þetta var rétt svo fokheldur kofi sem að þau bjuggu í. Engar hurðar í húsinu, hálfir veggir og svo lengi mætti telja áfram. En við ákvaðum að reyna bara að gera gott úr þessu, hugsa jákvætt og hafa gaman.
Fljótlega eftir að hafa komið þangað fór við bara að sofa, klukkan var orðin margt og við vorum öll í hálfgerðu sjokki bara.

Hús í þorpinu

Húsið sem að ég var í

Inní húsinu sem ég var í..

Eldhúsið

Sturtan

Yngri host bróðirinn

Laugardagurinn fór mest allur bara í það að reyna að hafa einhver samskipti við fjölskylduna því að þau töluðu enga ensku, og við rosalega litla malajísku svo það reyndi mikið á þolinmæði frá báðum hliðum ef við ætluðum að reyna að skilja hvort annað. Seinni partinn fórum við svo í brúðkaup, já það skiptir ekki máli hvert ég fer, eða í hvernig fjölskyldu ég er hérna, ég er alltaf í brúðkaupum! Þegar heim var komið var haldið bara áfram að reyna að skilja hvort annað og svo var farið snemma að sofa. 

Brúðkaupið

Á sunnudeginum vöknuðum við virkilega snemma og var förinni haldið í Tapah (sem er bærinn þar sem að ég bý í núna) þar sem að við vorum að fara að taka þátt í einhverri fjólublárri göngu, og þar átti líka að vera einhverskonar athöfn þar sem að var verið að afhenda okkur skiptinemana til Orang asli fjölskyldnanna. Þetta var rosalega ómerkilegt fannst okkur og gerðum við lítið annað en að sitja allan tímann. En það var samt fínt því þarna voru hinir skiptinemarnir líka sem fóru í önnur orang asli þorp svo í heildina vorum við 14 skiptinemar svo það var nóg hægt að tala!
Þegar við komum svo aftur í þorpið fórum við skiptinemarnir saman í göngutúr og enduðum á því að fara að veiða með nokkrum asli vinum. Við erum samt ekki að tala um að fara að veiða með veiðistöng eða neti, nei við vorum að fara í það að grípa fiska. Ég lét mér nú nægja bara að horfa á og taka myndir. Þegar við vorum þarna sáum við svo 2 sporðdreka og var okkur ekkert alveg sama þegar við þurftum svo að labba heim aftur, vitandi að það eru allskonar dýr þarna í kringum veginn.

Fjólublái dagurinn

Einn sporðdrekinn sem að við sáum, og einn asli vinurinn tók hann með heim til sín.

Ávextir

Verið að veiða

Grípa fiskana

Mánudagsmorguninn fórum við svo með fjölskyldunni til Kampar á morgunmarkað og í smá verslunarferð. Þegar við komum svo aftur í þorpið fórum við skiptinemarnir bara saman í ánna sem að var þarna hliðiná og sátum þar það sem eftir var af deginum á steinum og spjölluðum um allt milli himins og jarðar.

Kampar

Skiptinemar frá þýskalandi, og frakklandi

Þriðjudaginn fór ég og stelpan frá Frakklandi, hún Oriane og svo önnur stelpa frá þýskalandi með fjölskyldunni minni og Oriane til Cameron highland. Þegar við komum þangað var allt alveg ótrúlega fallegt. Og loftið svo kalt. Eða kannski ekki beint kalt heldur bara svona sumar evrópuloft og fengum við allar hálfgerða heimþrá þarna. En við byrjuðum á því að skoða Te akur sem var rosalega flottur og var svo að sjálfsögðu farið og fengið sér te sem var ræktað þarna. Næst var farið á bee akur og keypt hunang og svo haldið aftur heim.

Á miðvikudeginum gerðum við rosalega lítið annað en að vera bara í þorpinu og að sjálfsögðu sitja í ánni eins og flest alla dagana. Nema hvað, seinnipartinn ákvað ég og stelpan frá þýskalandi að skella okkur í smá göngutúr. Hann endaði nú ekki betur en svo að þegar við vorum ný lagðar af stað, djúpt sokknar í einhverjar samræður að hún öskrar allt í einu á mig að stoppa. Þegar ég lít svo niður er snákur í svona sirka 30 cm fjarlægð frá löppunum á mér. Ég hef sjaldan verið jafn hrædd á ævinni og það fyrsta sem að við gerum er að hlaupa í burtu enda langaði okkur nú ekki mikið að vera bitnar af snák þarna og varð ekkert úr þessum blessaða göngurtúr hjá okkur.

Hanaslagur

Áin sem við vorum alltaf í

Þvo fötin í ánni

Á fimmtudeginum fór svo Oriane aftur til baka til host fjölskyldunnar sinnar svo ég var ein eftir í orang asli fjölskyldunni, en það var allt í lagi, ég var farin að geta haft ágæt samskipti við fjölskylduna og það voru fleiri skiptinemar í þorpinu svo mér var ekki að fara að leiðast. Dagarnri voru mikið farnir að einkennast af því að sitja bara með skiptinemunum í ánni því það var alls ekki mikið að gera í þessu þorpi og máttum við lítið fara því við þekktum ekki þetta umhverfi og fjölskyldurnar hræddar um okkur.
En ævintýrið var þó ekki búin og ég sko alls ekki hætt í því að lenda í skrítnum hlutum. Ó nei langt því frá. Svo ég segi ykkur nú aðeins frá því að þá sváfum við alltaf undir moskídóneti. En þessa nótt vaknaði ég og brá heldur betur þegar ég sá frekar stóra eðlu hangandi í þessu neti, ekki utaná því heldur INNÍ ÞVÍ! Ég var ekki lengi að henda mér út úr rúminu og bíða bara þangað til einhver vaknaði til þess að taka hana í burtu því ekki þorði ég því.

Svona eðla var í rúminu!

Svo byrjaði seinni vikan og var hún öll rosalega róleg. Gerðum lítið annað en að vera bara í ánni og tala öll saman. En svona er lífið hjá þessu fólki bara, það gerir rosalega lítið á daginn og er þetta líf alltof einfalt fyrir minn smekk. Ég gæti ekki búið svona lengi.

En svo á þriðjudeginum gerðum við loksins einhvað af viti. Þá fórum við að skoða helli og vorum við nú ekkert alltof spennt fyrir því til að byrja með en ákváðum nú samt að fara, bara til að komast svona aðeins út úr þorpinu. En þetta var samt alveg ótrúlega skemmtilegt. Þegar við komum þangað byrjuðum við á að labba alveg endalausar tröppur og var það bara fín hreyfing. Þegar við komum svo að endanum hugsuðu allir bara shiit! Þurfum við að labba þessa stiga til baka líka? En svo virstist ekki vera. Við renndum okkur niður brekku, hoppuðum niður um holu og þá vorum við komin einhvert undir í þessum helli þar sem var rennandi vatn og ekkert ljós. Við vorum sem betur fer með nokkur vasaljós því annars hefðum við ekki komist neitt. Við urðum alveg rennandi blaut þarna því stundum var bara 1 meters til lofst, jáá ef það var nú svo hátt og þurftum við þá að skríða í vatninu. En þetta var samt allt saman virkilega skemmtilegt.
Eftir að við vorum komin út úr hellinum fórum við næst að skoða Kellie castle, en hann var byggður af evrópubúa og var hann rosalega flottur.

Miðvikudagurinn var svo bara rólegur, eyddum honum mest öllum í ánni þar sem þetta var seinasti dagurinn sem við gátum farið þangað og notuðum við tækifærið og fórum að synda þar, eða allavega strákarnir. Við stelpurnar ætluðum bara að sitja og horfa á, en það endaði samt með því að þeir skvettu ekkert smá mikið á okkur svo við hefður alveg eins getað farið bara útí með þeim.

Fimmtudagurinn fór svo í það að kveðja alla og þakka fyrir okkur því nú var haldið aftur heim. Miðað við hvað það var gott að koma aftur heim til host fjölskyldunnar get ég eiginlega ekki ýmindað mér hversu gott það verður að koma aftur heim á klakann. En það var þó eitt leiðinlegt við að fara aftur til baka, og var það að kveðja alla skiptinemana. Þetta var alveg æðislegur tími með þeim og er þetta einmitt fólkið sem skilur mann 100% því það er að ganga í gegnum akkurat það sama og maður sjálfur.

Seinasti dagurinn okkar saman. Hópurinn sem ég var með nánast alla daga
Þýskaland, Ísland, Frakkland, Þýskaland

Fjölskyldan sem ég var hjá

Verið að þakka fyrir okkur.

Þorpið sem við vorum í

Eftir að ég kom svo heim hefur lífið bara haldið áfram sinn vanagang. Fór í eitt brúðkaup til viðbótar á seinasta föstudag og svo bara áfram í skólanum og hafa það notalegt með fjölskyldunni. Í næstu viku er ég svo líklega að fara til vinkonu minnar í Kuala Lumpur í nokkra daga og er orðin mjög spennt fyrir því.

En ég held að það hafi nú ekki verið neitt fleira í bil.

Kveðja úr Malasíu